بهار عمر | محمد مسعود

معرفی کتاب بهار عمر

بهار عمر (۱۳۲۴)  داستان بلند اجتماعی – انتقادی (حدود ۳۰۰۰۰ کلمه) از محمد مسعود است، که در واقع دنباله‌ای است بر کتاب گل‌هایی که در جهنم می‌روید. مکان و زمان وقوع: بروکسل و قم؛ حدود دهه‌ی ۱۲۹۰ تا اوایل دهه ۱۳۰۰.

نویسنده – که در واقع همان آقای «د» در گل‌هایی که در جهنم می‌روید، یعنی نویسنده‌ی نامه به همسر اروپایی‌اش ژینت است (که بعد از وصول این تكمله، از سر یأس و استیصال خودکشی می‌کند) – در ادامه نامه‌ی خود، پس از یادآوری ایام طرب‌انگیز آشنایی و مهرورزی‌های آن دوره، در نقل دنباله‌ی سرگذشت خود شرحی از مصائب دوران جنگ جهانی دوم و اشغال روس‌ها و متعاقب آن. بروز قحطی و شیوع وبا ارائه می‌دهد و ضمن آن. جا و بی‌جا با تحسر به مقایسه‌ی تمدن و روحیات غربی و شرقی می‌پردازد. سپس توضیح می‌دهد که چگونه در آستانه‌ی ورود به دوران شباب به ورطه‌ی دغلکاری و کلاشی و فساد اخلاقی غلتید، و به بهانه‌ی همین موضوع توضیحات مفصلی راجع به عقاید خود درباره‌ی مناسبات جنسی و نحوه‌ی نگرش مردم غرب و شرق به آن ارائه می‌دهد.

منبع: فرهنگ ادبیات فارسی / نوشته‌ی محمد شریفی / ویراسته‌ی محمدرضا جعفری / انتشارات معین / چاپ دوم 1387