چراغ ها را من خاموش می کنم | زویا پیرزاد

معرفی کتاب چراغ ها را من خاموش می کنم

چراغ ها را من خاموش می کنم (۱۳۸۰) کتابی است در 293 صفحه به قلم زویا پیرزاد. زمان داستان در سال های دهه چهل و مکان آن در آبادان است.
حضور ناگهانی مردی بیگانه در زندگی کلاریس شخصیت اصلی رمان که سال ها با دلبستگی و صمیمیت در کنار شوهر و فرزندانش زیسته، می تواند پیامدی همچون هجوم بی رحم ملخ ها به شهری آباد و سرسبز داشته باشد. اما همین حضور کوتاه در عین حال می تواند مایه تحولی سازنده شود و زندگی درونی و معنوی او را دگرگون کند، زیرا در پرتو هم صحبتی ها و همدلی های همین مرد است که زن «خود» فراموش شده اش را به خاطر می آورد به علائق دیرین خود می اندیشد و تلاش می کند در میان مشغله های زندگی یکنواخت زناشویی، جایی برای خود و راهی برای رشد و تعالی بیابد و همین شناخت و تصمیم است که جان او را از احساس رضایت از آنچه پیش آمده و نیز سپاس نسبت به مرد بیگانه پر می کند.
خلاصه داستان
آن روز عصر، وقتی بچه های کلاریس (دو دختر دوقلو ده ساله و پسرپانزده ساله) از مدرسه به خانه بر می گردند، دوست تازه شان امیلی را با خود به خانه می آورند که یکی دو سال از دوقلوها بزرگتر است. امیلی با پدر و مادر بزرگش زندگی می کند که چند روز پیش به خانه روبرو اسباب کشی کرده اند. دوستی بچه ها، باعث آشنایی و رفت و آمد کلاریس و شوهرش آرتوش با خانواده تازه وارد می شود.
امیل، پدر امیلی در شرکت نفت، همکار آرتوش است، او که مردی شاعر پیشه و کتابخوان است دلبستگی هایی شبیه به کلاریس دارد و همین دلبستگی ها باعث توجه و همدلی او نسبت به کلاریس می شود. در مهمانی ای که گارنیک و نینا زوجی که دوست خانوادگی کلاریس هستند، می دهند، ویولت دختر خاله گارنیک نیز حضور دارد. او زن بسیار زیبا و جذابی است که به تازگی از شوهرش طلاق گرفته است و صاحبخانه ها با دعوت یوپ کارمند هلندی شرکت نفت ،امیدوارند این مهمانی مقدمه آشنایی و ازدواج ویولت با یوپ شود. اما آن شب، توجه یوپ به آلیس (خواهر کلاریس) جلب می شود و دوستی آن ها ادامه می یابد.