معرفی سفرنامه‌ی ناصر خسرو
سفرنامه‌ی (یا سیاحتنامه) ناصر خسرو (نگارش: احتمالاً ۴۴۴ قمری) کتابی (حدود ۲۸۰۰۰ کلمه) از ناصر خسرو، که شرح سفر حدوداً هفت ساله اوست – از شعبان ۴۳۷ تا جمادی الآخر ۴۴۴ ـ و در آن به توصیف احوال و اوضاع بلادی که در طی مسافرت خویش از بلخ تا مکه و مصر دیده، پرداخته است.
از کتب قدیم و مفید و ارزنده‌ی نثر فارسی و در عین سادگی، بسیار شیرین و جذاب است. ناصرخسرو درین سفرنامه عجایبی را که دیده بیان کرده است، و بدین سبب کتاب وی علاوه بر ارزش ادبی حاوی معلومات گوناگون در باب احوال ممالک اسلامی و مسائل مختلف اجتماعی و دینی در مصر و شام و عراق و حجاز است. جالب آنست که او، با آنکه هنگام تحریر سفرنامه بر مذهب اسماعیلیه بوده، نشانه‌ای از این گرایش خویش نمایان نساخته و بر خلاف دیگر آثار خود، در آن به تبلیغ نپرداخته است.
گفته‌اند که سفرنامه‌ی موجود تلخیص‌گونه‌ای است از اصل سفرنامه‌ی ناصر خسرو لیکن دلیل قانع‌کننده‌ای بر این مدعا وجود ندارد مگر اینکه خود ناصر خسرو یادداشت‌های خود را هنگام تنظیم و تدوین خلاصه کرده باشد.
نخستین بار توسط شارل شفر (Charles Schefer) در ۱۸۸۱ میلادی (= ۱۲۹۸ قمری) در پاریس، و پس از آن بارها در هند و اروپا و ایران به طبع رسید. در ایران اول بار در ۱۳۱۴ شمسی انتشار یافت و منقح‌ترین چاپ آن تصحيح محمد دبیر سیاقی است که با توضیحات مفصل و مکفی در ۱۳۳۵ منتشر شد.
منبع: فرهنگ ادبیات فارسی / نوشته‌ی محمد شریفی / ویراسته‌ی محمدرضا جعفری / انتشارات معین / چاپ دوم 1387
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.