ولادیمیر ولادیمیرویچ مایاکفسکی (۱۸۹۳-۱۹۳۰)

ولادیمیر ولادیمیرویچ مایاکوفسکی شاعر و غزل سرا بود. تلاش می کرد گونه ی جدیدی از شعر را ابداع کند که قادر به بیان هم مسایل مهم تاریخی، اجتماعی، فلسفی و اخلاقی و هم حکایت آتشین و عاشقانه ی انسانی که از خود و زمان سخن می گوید باشد. در همان ابتدای راه فوتوریسم را به عنوان هنر آینده در تمام زمینه ها انتخاب کرد و با تمام شور و قدرت یک شاعر جوان به هنر کهن و معاصر (مخصوصاً سمبلیسم) حمله برد. اولین اشعارش در سالهای ۱۹۱۲ – ۱۹۱۳ در مجموعه ی کشیده ای به پسند عمومی و ماه مرده چاپ شد که آکنده از درد و حاکی از پوچی زندگی بود. قهرمانان آثار اولیه ی مایاکفسکی از بزرگ و در عین حال پوچ بودن خود و نیز زودهنگام بودن تولدشان رنج می بردند. لحن صادقانه و پر احساس شعر گوش کنید نشان دهنده ی تلاش شاعر برای یافتن تکیه گاه اخلاقی – روان شناختی در دنیای عینی او و همچنین پیوند عمیق انسان با طبیعت است که با تکیه برعشق، زیبایی و اخلاق گرایی باید بر بدی ها فایق آید. جای مهمی را در آثار مایاکفسکی غزلها و اشعار طنز آمیزش به خود اختصاص داده است؛ از همین دسته اند نمایش نامه های ساس و حمام. مایاکفسکی شاعری بود که برایش سوژه ی نامناسب وجود نداشت او درباره ی سیاست می نوشت، از مسایل حاد روز سخن می گفت و حتا از ساختن شعارهای تبلیغاتی نیز اکراه نداشت. او مشتاق بود در صفوف اول کسانی باشد که سعی دارند زندگی را تغییر دهند، اما آرمانهای شاعر وارد تضاد با حقایق زندگی اطراف شد و همین مسأله به مرگ تراژیک او انجامید. حتا آنا آخماتوا که از نظر سیاسی با مایاکفسکی کاملاً مخالف بود، او را بزرگ ترین شاعر سده ی بیست می دانست.

منبع: نغمه های اسکندریه / ترجمه بابک شهاب / نشر ثالث