معرفی مهدی آذر یزدی
مهدی آذر یزدی، نام قلمی او «مهدی آذر خرمشاهی» (متولد اسفند ۱۳۰۱؛ یزد) و قصه‌نویس و شاعر کودکان است.
اجدادش زردشتی بودند اما پدرش مردی خشکه‌مقدس بود و او را به مدرسه نفرستاد. مختصری خواندن و نوشتن از پدر فراگرفت و مدتی نیز درس عربی خواند. از کودکی به کار پرداخت و در هجده سالگی شاگرد کتابفروشی شد. از همان‌جا عشق به کتاب پیدا کرد و شعر نیز سرود. در حدود ۱۳۲۲ به تهران آمد و در چاپخانه علمی به کار پرداخت. از آن پس بسیار شغل عوض کرد اما بیشتر مشاغلش در ارتباط با کتاب و چاپ بود و سال‌ها در مؤسسه انتشارات امیرکبیر کار می‌کرد. با انگلیسی نیز آشنا است و نثری سلیس و شیرین دارد. داستان‌هایش که برای اولین بار به زبانی ساده و شیوا برای کودکان نگاشته شده است بیشتر برگرفته از متون منظوم و منثور کهن و حاصل بسیارخوانی و احاطه‌ی او بر ادبیات داستانی فارسی است.
در ۱۳۴۲ برای قصه‌های مثنوی برنده‌ی عنوان نویسنده‌ی بهترین کتاب سال از سوی «شورای کتاب کودک» شد. در ۱۳۴۵ همین عنوان را برای قصه‌های قرآن کسب کرد و جایزه‌ی یونسکو نیز برای کتاب قصه‌های سندبادنامه و قابوسنامه نصيب او شد. در ۱۳۴۶ عنوان نویسنده‌ی بهترین کتاب سال بار دیگر از سوی «شورای کتاب کودک» برای بچه‌ی آدم بدو تعلق گرفت. در ۱۳۴۸ برنده‌ی «جایزه‌ی سلطنتی بهترین کتاب سال» شد.
داستان‌های کودکان: قصه‌های خوب برای بچه‌های خوب (۱۳۳۶ تا ۱۳۶۳؛ هشت جلد)؛ قصه‌های تازه از کتاب‌های کهن (۱۳۴۴ تا ۱۳۵۱؛ ده جلد)؛ قصه‌های ساده (۱۳۶۳)؛ و چند کتاب دیگر.
دفترهای شعر: شعر قند و عسل (۱۳۴۵)؛ هشت بهشت (۱۳۵۰).
منظومه‌ها: بابای من؛ نوروزنامه.
تذكره: تذكره‌ی شعرای معاصر ایران (جلد اول: ۱۳۳۳؛ جلد دوم: ۱۳۳۷؛ با همکاری عبدالغفار طهوری؛ این کتاب را به نام سید عبدالحمید خلخالی منتشر کرد).
منبع: فرهنگ ادبیات فارسی / نوشته‌ی محمد شریفی / ویراسته‌ی محمدرضا جعفری / انتشارات معین / چاپ دوم 1387
