معرفی على اشرف درویشیان
على اشرف درویشیان (متولد شهریور ۱۳۲۰؛ کرمانشاه) داستان‌نویس؛ پژوهشگر فرهنگ عامه.
تحصیلات ابتدایی را در زادگاهش (به قول خودش کرماشان) گذراند. در ۱۳۳۵ وارد دانشسرای مقدماتی شد و پس از اتمام دوره‌ی دانشسرا به آموزگاری پرداخت. علاقه‌ی وافرش به صمد بهرنگی وی را در زندگی شغلی و دیدگاه‌های سیاسی به پیروی از او واداشت و خیلی زود در زمره‌ی معترضین قرارش داد. بعدها به طور همزمان از دانشسرای عالی تهران در رشته‌ی مشاوره و راهنمایی و از دانشگاه تهران در رشته‌ی روانشناسی تربیتی فوق لیسانس گرفت. در ۱۳۵۰ در کرمانشاه دستگیر شد و هشت ماه در زندان ماند. دو ماه پس از آزادی، در تهران دستگیر شد و به هفت ماه حبس و انفصال از خدمت و اخراج از دانشگاه محکوم شد. در ۱۳۵۴ برای سومین بار دستگیر و به یازده سال حبس محکوم گردید اما در بحبوحه‌ی انقلاب اسلامی در ۱۳۵۷ از زندان آزاد شد و پس از آن بیشتر به نوشتن و تحقیق پرداخت. در ۲۰۰۷ میلادی (= ۱۳۸۵) یکی از برندگان ایرانی «جایزه‌ی بین‌المللی نویسندگان آزاده‌ی جهان» بود و در ۱۳۸۶ جایزه‌ی ویژه‌ی منتقدان و نویسندگان مطبوعات بدو اعطا گردید. نمایاندن فقر و اختلافات طبقاتی و زندگی محروم‌ترین طبقات مردم، تشریح روش‌های حکومت‌های سرمایه‌داری در دفاع از اختلاف طبقاتی، توصیف روش‌های تشکیلات امنیتی در برخورد با مبارزین و معترضین سیاسی، و وضعیت زندان‌های رژیم شاه درون‌مایه‌ی اصلی اغلب آثار اوست و صداقت و صمیمی که نتیجه‌ی تجربیات شخصی او در عرصه‌ی مبارزه‌ی سیاسی بوده است در آن‌ها به چشم می‌خورد.
رمان‌ها: سالهای ابری (۱۳۷۰؛ چهار جلد)؛ سلول ۱۸ (۱۳۵۸).
مجموعه داستان‌ها: از این ولایت (۱۳۵۲)؛ آبشوران (۱۳۵۴؛ با نام مستعار «لطیف تلخستانی»)؛ فصل نان (۱۳۵۷): همراه آهنگ‌های بابام (۱۳۵۷)؛ قصه‌های بند (؟)؛ درشتی (۱۳۷۳).
مجموعه مقالات: چون و چرا (۱۳۸۱). و چند اثر دیگر که عمدتا پژوهش در متل و داستان و فولکلور است.
منبع: فرهنگ ادبیات فارسی / نوشته‌ی محمد شریفی / ویراسته‌ی محمدرضا جعفری / انتشارات معین / چاپ دوم 1387
