معرفی عباس صفاری

عباس صفاری (متولد ۱۳۳۰ شمسی؛ یزد) شاعر.

در ۱۳۵۸ به امریکا رفت و در لس‌آنجلس اقامت گزید. از ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۰ میلادی (= ۱۳۷۶ – ۱۳۷۹) سردبیر فصلنامه‌ای فرهنگی – ادبی به نام سنگ و از ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۲ (= ۱۳۷۹ – ۱۳۸۱) سردبیر مجله‌ی کاکتوس بود. اکنون در دانشگاه کالیفرنیا به تدریس مجسمه‌سازی مشغول است.

نخستین شعرهایش را در دوره‌ی دبیرستان سرود که گویا یکی دوتای آن‌ها با صدای فرهاد بدل به ترانه شد. اشعارش متفاوت از دیگران و دارای تشخص است. زبانی ساده، اما ذهن و نگاهی پیچیده دارد.

دفترهای شعر: در ملتقای دست و سیب (1992 میلادی – ۱۳۷۱؛ آمریکا)؛ تاریک‌روشنای حضور (۱۹۹۵ = ۱۳۷۴؛ امریکا)؛ دوربین قدیمی و اشعار دیگر (۱۳۸۱؛ برنده‌ی «جایزه‌ی شعر معاصر ایران (کارنامه)»)؛ کبریت خیس (۱۳۸۴). 

منبع: فرهنگ ادبیات فارسی / نوشته‌ی محمد شریفی / ویراسته‌ی محمدرضا جعفری / انتشارات معین / چاپ دوم 1387