معرفی ماکارنکو
آنتون سمیونوویج ماکارنکو، داستان‌نویس روسی که در سال ۱۸۸۸ میلادی متولد شد. وی در سال ۱۹۱۴ از انستیتوی معلمان پولتاوا فارغ التحصیل گشت و پس از مشاغل آموزشی گوناگونی که در اوکراین داشت، در سال ۱۹۲۰ سرپرستی مدرسه‌ای برای جوانان بزهکار را که ابتدا در نزدیکی پولتاوا بود و بعد به نزدیک خارکوف انتقال یافت، بر عهده گرفت. ماکارنکو بین سال‌های ۱۹۲۷ و ۱۹۳۵ نیز مدرسه اصلاحی بزرگتری به نام «کمون دژ رزینکی» را در نزدیکی خارکوف اداره کرد و توانست با فعالیت‌های تولیدی در این مؤسسه و تبدیل بزهکاران به انسان‌هایی کارآمد، شهرتی ملی برای این کمون کسب کند. وی اولین داستان مشهورش را میان سال‌های ۱۹۳۳ تا ۱۹۳۵ با عنوان «داستان پداگوژیکی» به صورت پاورقی انتشار داد که گورکی آن را یکی از بهترین آثار در ادبیات شوروی دانست. ماکارنکو در این داستان با زبانی زنده و روشن و با جزییات دراماتیک و هنرمندانه به توصیف موانع انسانی، مادی و آموزشی‌ای پرداخت که می‌بایستی برای تأسیس مدرسه‌ی جوانان بزهکار بر آن‌ها غلبه کند.
ماکارنکو در سال ۱۹۳۷ دومین اثر مهمش را به نام «کتاب پدران و مادران» منتشر ساخت که در آن پرورش و تربیت کودکان را در خانواده های بوژروا در مقابل تربیت در خانواده آرمانی شوروی قرار داده بود. در این کتاب توصیف‌های کوتاه و دردناک و تحلیل‌های ظریف روان شناختی با نظریه‌های انتزاعی آمیخته شده‌اند. ماکارنکو در سال ۱۹۳۷ رمان «شرف» را نیز درباره‌ی زندگی پدر و مادرش و محیط کارگری دوره کودکی‌اش انتشار داد و آخرین اثرش با عنوان «پرچمی بر فراز برج» در سال ۱۹۳۸ منتشر شد. او در سال‌های پایانی عمرش هر چه بیشتر به نویسندگی خلاقه روی آورد و داستان‌هایی برای کودکان و چند فیلمنامه نوشت. وی در سال ۱۹۳۹ درگذشت.
منبع: فرهنگ ادبیات جهان / حسن خزائل (جلد ششم)
