معرفی مصطفی رحیمی
مصطفی رحیمی (۱۳۰۵؛ نایین – مرداد ۱۳۸۱؛ تهران) پژوهشگر؛ مقاله‌نویس؛ نمایشنامه‌نویس. نام‌های مستعار: «احمد سکانی»؛ «مصطفى الراوی»؛ (برای اشعار:) «طوفان».
پس از تحصیلات مقدماتی در نایین و یزد و اصفهان، به تهران آمد و ضمن کار به تحصیل در دانشگاه تهران پرداخت. در ۱۳۲۷ از دانشکده‌ی حقوق لیسانس گرفت. در اواخر ۱۳۲۸ وارد دستگاه قضایی شد و در شهرهای مختلف به کار پرداخت. در ۱۳۳۷ برای ادامه‌ی تحصیل عازم فرانسه شد و دوره‌ی دکتری حقوق دانشگاه پاریس را به پایان رساند. بعد از بازگشت به تهران در کنار مشاغلی چون قضاوت و وکالت دادگستری به تدریس پرداخت. در ۱۳۴۷ بار دیگر با استفاده از بورس دولت فرانسه به آن کشور رفت و در انستیتو بین‌المللی درس خواند. در دوران بازنشستگی بیشتر به فعالیت‌های ادبی روی آورد. شهرتش بیشتر در عرصه‌ی مطالعات اجتماعی و سیاسی است و آثارش در زمینه‌ی داستان‌نویسی نیز ملهم از طرز تلقی خاص وی از این مسائل است. در داستان‌های خود به وضوح سعی در تخطئه‌ی روشنفکرانِ بُریده و وازده داشت و در واقع داستان را به عنوان قالبی مناسب برای این کار برگزیده بود. در رمان باید زندگی کرد (۱۳۵۶) فساد بنیادین دستگاه اداری و قشر روشنفکر و تحصیل‌کرده را نمایانده است. رمان اتهام (۱۳۴۹) که به خاطر اعتراض صریح اجتماعی تا ۱۳۵۸ امکان انتشار نیافت، نیز کوششی است برای توصیف جنبه‌های گوناگون انحطاط سیاسی و اخلاقی سال‌های بعد از کودتای ۱۳۳۲ تا دهه‌ی ۱۳۵۰، که بیشتر به یک بحث اجتماعی شباهت دارد تا رمان.
پژوهش‌های ادبی: تراژدی قدرت در شاهنامه (۱۳۶۹)؛ سیاوش بر آتش (۱۳۷۱)؛ حافظ اندیشه (۱۳۷۱).
مجموعه داستان: قصه‌های آن دنیا (۱۳۵۶).
نمایشنامه‌ها: آناهیتا (۱۳۴۹)؛ تیاله (۱۳۵۳؛ روایتی از داستان رستم و سهراب)؛ دست بالای دست (۱۳۵۶)؛ هملت (۱۳۷۱).
دفترهای شعر: بهشت گمشده (۱۳۲۸)؛ شب (۱۳۳۷؛ اصفهان)؛ مناجات.
و چند اثر دیگر که بیشتر ترجمه و بعضی مجموعه مقالات اجتماعی و سیاسی است.
منبع: فرهنگ ادبیات فارسی / نوشته‌ی محمد شریفی / ویراسته‌ی محمدرضا جعفری / انتشارات معین / چاپ دوم 1387
