معرفی کتاب لباب الالباب
لُبابُ الاَلباب (تأليف: ۶۱۸ قمری) تذکره‌ای است ادبی – تاریخی از عوفی، در شرح احوال و نقل اشعار حدود سیصد شاعر فارسی‌زبان و ملوک و وزراء و اُمرایی که به زبان فارسی شعر گفته‌اند، از قدیم‌ترین ازمنه تا اواخر سده‌ی ششم.
این قدیم‌ترین تذکره‌ی موجود از شعرای فارسی‌زبان مشتمل است بر دوازده باب و در دو مجله ترتیب یافته است، که مجلد اوّل آن ذکر احوال شاعرانی است که از میان ملوک و وزراء و صدور و علما برخاسته‌اند و مجلد دوم در ذکر طبقات شاعران ایران منسوب به دربارهای ایرانی از عهد طاهریان تا سلطنت ملک ناصرالدین قباجه است. عوفی در این تذکره که به نام عین‌الملک فخرالدین حسین، وزیر ملک ناصرالدین قباجه تألیف نموده است، در بیان احوال شاعران غالباً به عبارت‌پردازی و آوردن مناسبات لفظی مانند سجع و جناس اهتمام ورزیده و در ذکر سبک بیان و قضاوت در باب پایه‌ی شعر شاعران نیز جز در مواردی اندک، به سخنان تعارف‌آمیز اکتفا کرده است و از این رو اطلاعات تاریخی چندانی درباره‌ی شاعران قدیم به دست نمی‌دهد. با این همه، این تذکره به سبب احتوا بر نام و نشان عده‌ی زیادی از شاعران نسبتاً گمنام و مخصوصاً به علت اشتمال بر نمونه‌هایی از آثار این گویندگان (که غالباً اثری از آن‌ها در دست نیست) از اهمیت خاصی برخوردار است. نخستین بار با مقدمه‌ی محمد قزوینی به اهتمام ادوارد براون در ۱۹۰۳ میلادی (۱۳۲۱ قمری) و ۱۹۰۶ (۱۳۲۴) در لیدن در دو جلد و همین نسخه با بعضی اصلاحات و تصحیحات توسط سعید نفیسی در ۱۳۳۵ شمسی در یک جلد چاپ شد.
منبع: فرهنگ ادبیات فارسی / نوشته‌ی محمد شریفی / ویراسته‌ی محمدرضا جعفری / انتشارات معین / چاپ دوم 1387
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.